Lang geleden, toen er nog geen digitale camera’s waren, tekenden studenten geologie en biologie landschappen na. Ze zaten urenlang op een rots in de Alpen, of op een steiger aan een meer, keken, schetsten lijnen, keken opnieuw, werkten de lijnen bij, keken opnieuw, en opnieuw. Iedere vorm, iedere beweging en iedere kleur liep over in hun hand, op het papier. En tegen de tijd dat een berg of bloem of zilverreiger op papier stond, hadden ze het zich zo eigen gemaakt, dat de tekening eigenlijk overbodig was geworden.

Heel even pakken de wind en vogels het podium. Met zo’n 700 mensen zitten we op de Zeedijk bij Holwerd, voor ons een uitgestrekt kweldergebied, daarachter een zonovergoten zee met Ameland aan de horizon. Vanaf een landbouwtrailer met microfoon vraagt voorzitter Bram ons om dertig seconden heel stil te zijn ‘Luister eens, luister eens…’

Vejle, Denemarken, 1962. Folkboot nummer 323 rolt van de werf bij Børresens Bådebyggeri, een prachtige ‘Tibbe’-groene romp van grenenhout - een soort mintgroen - met glanzende eikenhouten spanten, overnaads vernageld zoals alle houten folkboten, mahoniehouten aftimmering en een wit dek. 

De menselijke geest is als een ijsberg. Een klein deel ervan is zichtbaar en duidelijk aanwezig in de buitenwereld. Het is het deel dat denkt en schijnbaar logische keuzes maakt. Maar het grootste gedeelte is verborgen onder water, in eerste instantie ontoegankelijk, onnoembaar, irrationeel. Het voelt, droomt, heeft driften, sterke emoties en diepe verlangens

Na een lange winter raakt de haven van Göteborg eindelijk ijsvrij. Hier en daar drijven nog een paar schotsen. Het is donderdag 23 april 1942. Op de scheepswerf bij Arendal hangt een opgewonden sfeer. Al maandenlang wordt aan een houten zeilboot gewerkt die de wereld niet eerder gezien heeft.