Een oude houten zeilboot trekt je uit het gemak en comfort van het alledaagse, naar de diepte die daaronder ligt. Een zee laat zich pas kennen als je erin duikt. We schuren, lakken, zeilen en luisteren naar het water en de wind. We laten ons leiden door de elementen. Vaak hebben ze iets belangrijks te zeggen, iets dat over ons en de wereld gaat, en dat we vergeten waren of niet durven zien. Iets dat net onder de oppervlakte leeft en geleefd moet worden.
Er was eens een man die tien jaar aan de renovatie van zijn boot besteedde, en er nooit mee zeilde. Deze man, Niels, een vriend van ons, stond op een zonnige dag in mei de romp van onze boot te schuren terwijl hij gezworen had nooit meer schuurpapier aan te raken.