Lang geleden, toen er nog geen digitale camera’s waren, tekenden studenten geologie en biologie landschappen na. Ze zaten urenlang op een rots in de Alpen, of op een steiger aan een meer, keken, schetsten lijnen, keken opnieuw, werkten de lijnen bij, keken opnieuw, en opnieuw. Iedere vorm, iedere beweging en iedere kleur liep over in hun hand, op het papier. En tegen de tijd dat een berg of bloem of zilverreiger op papier stond, hadden ze het zich zo eigen gemaakt, dat de tekening eigenlijk overbodig was geworden.

De menselijke geest is als een ijsberg. Een klein deel ervan is zichtbaar en duidelijk aanwezig in de buitenwereld. Het is het deel dat denkt en schijnbaar logische keuzes maakt. Maar het grootste gedeelte is verborgen onder water, in eerste instantie ontoegankelijk, onnoembaar, irrationeel. Het voelt, droomt, heeft driften, sterke emoties en diepe verlangens